Sociale Benadering Dementie in Amstelveen

Bert (84) heeft vasculaire dementie in een gevorderd stadium. Bettie (74) heeft reuma, diabetes, psoriasis en COPD. Alleen ’s ochtends heeft zij energie. ’s Middags komt er niet veel meer uit haar handen. Maar eigenlijk kan dat niet, want Bert heeft steeds meer hulp nodig. Zo zijn geregeld de sleutels weg, lukt het hem niet meer om koffie te zetten en haalt hij heel veel door elkaar. Maar Bert heeft energie voor tien.

Gemma: “Nee, ze hebben nergens behoefte aan. En waarom ik zou moeten komen is ze totaal onduidelijk. Bert trekt zich terug en gaat een spelletje doen, Bettie geeft me dan toch maar een kop koffie.” Bettie moet geregeld naar het ziekenhuis en Bert kan het niet meer opbrengen haar daarmee te helpen.

Na de eerste ontmoeting vraagt SB-teamlid Gemma of het goed is als ze nog een keer langskomt en zo ja wanneer dan. Geleidelijk gaan de afspraken van één keer in de twee weken, naar wekelijks. Steeds weer vraagt ze: “Is het oke als ik weer kom?” Gemma besluit zich de eerste tijd vooral te richten op Bettie. Ze gaat mee met ziekenhuisbezoeken, helpt wanneer nodig met de computer en laat Bettie haar verhaal doen.

Na zo’n drie maanden, komt Bert er ook bijzitten. Hij luistert, onderuit gezakt in zijn stoel. Hij wil niks, want ‘Ik ben niet gestoord.’ Bert is geregeld verbaal agressief tegen Bettie. Gemma vraagt aan Bert waarom hij zo boos is op Bettie. Hij denkt lang na en zegt dan: “Soms weet ik niet meer dat Bettie Bettie is.” Het maakt veel duidelijk. Van de dokter moet Bettie meer bewegen en dat biedt de mogelijkheid voor een wekelijks wandelingetje. Dan doet Bettie haar verhaal. Hoe moe ze is, hoe agressief Bert is en wat ze allemaal tegen hem zegt. Gemma gebruikt die momenten om haar uit te leggen dat ze niet altijd even handig reageert. “Wel begrijpelijk, maar als Bert denkt dat Bettie zijn moeder is, zou ik het lekker zo laten.” Ook vertelt Gemma Bettie keer op keer dat Bert niet meer beter gaat worden en dat het geen zin heeft hem steeds te corrigeren.

Inmiddels is Gemma voor Bert een ‘topper’ geworden. Hij noemt haar zijn ‘advocaat’. Gemma: “Hoe dat zo is gekomen, weet ik niet precies. Ik ben wel altijd duidelijk tegen hem geweest. Ook over zijn dementie. Dat hij niet gestoord is, maar wel een ziekte in zijn hoofd heeft. Dat hij niet meer beter wordt en dat hij dingen doet die hij niet meer weet. Daar hebben we best goede gesprekken over gehad.” Gemma vermoedt dat mede daardoor Bert naar de dagbesteding is gegaan. “Het is daar gewoon hartstikke leuk”, zei hij nadat Gemma hem de eerste keer had gebracht en gehaald. Uiteindelijk stemde hij ook in met verhuizing naar het verpleeghuis. Gemma: “Het kon niet anders meer. Hij was ’s nachts aan het dwalen, plaste overal, kon zichzelf niet meer goed verzorgen. En in combinatie met Bettie’s zwakke gezondheid was het niet meer te doen. Hij heeft het er daar inmiddels naar zijn zin en ik ben blij dat het geen crisisopname is geworden. De casemanager en ik hebben hierin echt heel goed en prettig samengewerkt. Dat wil ik wel onderstrepen.”